Ένα απόγευμα στην Μπρατισλάβα/ An evening at Bratislava/ Ein Abend in Bratislava

Το ταξίδι προς Μπρατισλάβα με το τρένο από τον Wien Südbahnhof διαρκεί μόλις μία ώρα. Μία ώρα μακρυά από τη Βιέννη, κι όμως, τόσες διαφορές τις οποίοες αρχίζεις και αντιλαμβάνεσαι με το που φτάσεις στην περιοχή του σταθμού από όπου φεύγουν τα τρένα για τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ. Ένα γλυπτό βαρύ και σκουριασμένο, λαμαρίνες από ατσάλι τοποθετιμένες κάθετα σαν τείχη, με τίτλο 'Grenzen', Σύνορα, ήταν το πρώτο που παρατείρησα φτάνοντας στο σταθμό. Λίγο πριν μπω στο τρένο είδα και την ταμπέλα της πρώτης φωτογραφίας: 'Museum of Revolution'. Λες κάτι τέτοιο να έιναι η Μπρατισλάβα και η κάθε Μπρατισλάβα, σκέφτηκα και κάπως έτσι ξεκίνησε το απόγευμα της Κυριακής. Έφτασα διασχίζοντας μια βιομηχανική ζώνη, χωράφια και ένα ποτάμι. Όλα μου άρεσαν στην Μπρατισλάβα. Έχει την ομορφιά αλλά και τα ψεγάδια που όπως σε κάθε άνθρωπο έτσι και σε μια πόλη είναι απαραίτητα προκειμένου να την ερωτευτείς. Να πω απλά στη φίλη μου τη Γιούλα πως στην Μπρατισλάβα είπια την πιο τέλεια σοκολάτα που έχω πιει ποτέ σε ένα σοκο-μπαρ στην παλιά πόλη που με πήγαν η Μπρόνια και ο Ντάνιελ, Σλοβάκοι (30 ετών και κάτι), που ζουν και εργάζονται... στη Βιέννη. Δε μου μιλούν για οικονομική κρίση αλλά για κρίση ταυτότητας. Για χάσμα μεταξύ της προηγούμενης και της γενιάς αυτής. Αλλά και για την πόλη, που κάποια κομμάτια της ιστορίας της αποτελούν και κομμάτια της δικιάς τους προσωπικής ιστορίας.

The journey with the train from Wien Südbahnhof to Bratislava takes only one hour. Although it is only one hour away the differences to be seen are obvious starting even from the area where the train station is. The first thing that drove my attention was a sculpture outside the station with the title 'Boarders': Rusty iron surfaces put in a vertical position, giving a sence of brutality and uglyness. Before getting on the train I also noticed the sign on the first picture: Museum of Revolution. 'Is this what Bratislava as well as the other ex eastern block cities is all about?', I thought and this is how my Sunday evening started. Before we reached Bratislava the train passed through an industrial zone at the suburbs of Vien, fields and of course the river.

I really liked Bratislava. It's got the beauty and the blemish that any city just like any human needs in order to be loved. At this point I need to tell my friend Gioula that in Bratislava I had the best hot chocolate I have ever drunk, which I tasted in a chocolate-bar where Brojia and Daniel, two Slovakian friends took me. Although my friends live and work in Vien for a long time now, they didn't mention the economic but the identity crisis that they have been feeling while growing up in Bratislava. 'It is a love and hate relationship the one we have with this city. A city whose history is well linked to our personal one'.