Κάποιος παίζει μ’ εμάς, και εμείς πόσο το χαιρόμαστε. Κάποιος παίζει μ’ εμάς κι εμείς πόσο τον φοβόμαστε. Αυτόν και τις διαθέσεις του. Απρόβλεπτες, άλλοτε να ταρακουνά ευχάριστα τα αόρατα νήματα κι άλλοτε να τα παρατά. Σκέφτομαι σε ποια στάση θα ήθελα να με βρει το τέλος του παιχνιδιού και προσπαθώ να μείνω σε αυτή όση ώρα αυτό διαρκεί. Μα έτσι ανυπάκουα και σφιγμένα τα άκρα μου με πονάνε, και δε μου αρέσει καθόλου το παιχνίδι. Θέλει πολλή ενέργεια η ακινησία και πόσο ζηλεύω τα άλλα ανέμελα καραγκιοζάκια αφημένα στη μουσική και στο ρυθμός της, και σε όλες αυτές τις απίθανες φιγούρες με τα όπα όπα και τα ντιριντάχτα…Ω, ναι λοιπόν, αβάντι μαέστρο!
Someone is playing with our strings, and we worship him for this. Someone is playing with our stings and we have a dread of him for this. Him and his unpredictable mood.
His happy full of energy one that makes our invisible wires move our bodies and souls and the other one that lets those wires suddenly go and of we fall straight onto the ground. I spend days thinking in which position I would like his abandonment to find my body and I try to stick to it for as long as the play lasts. But no one knows how long the play lasts. So I end up being in constant pain as a result to the disobedience of my hands and legs to the rhythm of his moves. It takes a lot of energy to remain still and it is the other puppets that I envy most, loose and happy shaking along to the rhythm of the puppeteer. And it is the music, the smooth moves, the crazy moves, the game! Oh, yes…Avanti maestro!
